با دیدن تصویر اسارت یکی از اعضای داعش توسط قوای پیشمرگه ناخودآگاه یاد دعایی افتادم که به مناسبت عید سعید فطر در صفحه‌ی فیسبوک خودم نوشتم و آن را بار دیگر در اینجا خواهم نوشت. امیدوارم آمین دوستان را به همراه داشته باشد!

خداوندا هیچ انسانی در هیچ جنگی پیروز نشود بلکه همه‌ی انسان‌ها بر همه‌ی جنگ‌ها پیروز شوند. 

خداوندا انسان‌ها را در جنگ با خود و بر جنگ با دیگران پیروز گردان. پس اختلاف تنها در یک حرف است، جابه جایی (د و ب).

خدایا به همه‌ی انسان‌ها خصوصاً حاکمان و سیاستمداران و سیاست‌بازان درک و فهمی ده که این دو حرف را در جای خود قرار دهند. که اگر چنین شود دیگر نه در غزه شاهد نسل کشی فلسطینیان خواهیم بود و نه در کوبانی در انتظار ژینوسایدی دیگر. نه در بوسنی مسلمانان تنها به جرم مسلمان بودن ذبح می‌شدند و نه در برمه و چچن هزینه‌ی مسلمان بودن برابر با جان انسان‌ها بود. اگر چنین بود هیچکس به نام اسلام و مسلمانی در نیجر، عراق، سوریه و افغانستان و هیچ جای دیگر جان و مال هیچ کس دیگر را مباح نمی‌دانست. و اگر چنین بود میلیون‌ها رأیی که در الجزایر، فلسطین و مصر به صندوق‌ها ریخته شد پایمال نمی‌گردید و حق رأی مردمان آزادیخواهی که برای احقاق حقوق خود به پای صندوق‌های رأی آمده بودند با کودتا نادیده گرفته نمی‌شد. و اگر چنین بود هزاران چنان دیگر نمی‌شد. 

خداوندا زورمندان را چه شده؟ مگر باور ندارند که روزی خواهند مرد؟ مگر خود فرزند ندارند؟ آیا امکان اینکه تنها لحظه‌ای خود را به جای پدران و مادرانی که فرزندانشان قربانی قدرت‌طلبی آنان می‌شوند فرض کنند هست؟ به گمان من که نه. چون اگر چنین بود هرگز دنیا این چنین شاهد اینهمه فجایع نبود.

امیدوارم قوای پیشمرگه در جنگ با داعش شعور سیاسی و مدنی خود را آنچنان به نمایش بگذارند که آنان را پشیمان از راهی که گرفته و برخوردی که نموده‌اند، بنمایند. امیدوارم قوای پیشمرگه در برخورد با اسیران‌‌ همان کنند که از آنان انتظار می‌رود نه آن کارهای نامسلمانانه‌ای که داعش با دیگران می‌کنند. امید که چنان شود!